• Strona główna
• Historia
• Polityka prywatności
• Sprawozdania
• Statut
• Kontakt

Gazetka ZK Łowicz PASIACZEK – świadectwo Krzysztofa

To był błąd, który będę pamiętał do końca życia. Tak naprawdę od tego momentu wszystko się zacznę…Moje doświadczenia z narkoty­kami trwały 7 lat, lat, przez które zniszczyłem wszystko wo­kół siebie, co tylko się dało. Przez te siedem lat, dwa razy próbowałem przestać. Po raz pierwszy przerwa trwała 2 dni i nie było to mocne postanowie­nie, raczej próba zbicia toleran­cji. Głody heroinowe postano­wiłem zabijać amfetaminą. Za­dzwoniłem do znajomego de­alera z pytaniem czy ma może coś dobrego, przytaknął. Mam dla ciebie akurat z pierwszej ręki, przyjdź to ci dam, stało się jak powiedział. Kiedy wysypał ścieżkę zobaczyłem niewielką ilość białego proszku którą wciągnąłem. Po tak niewielkiej ilości poczułem przypływ mocy. Przetańcowałem dwa dni, tak mocno trzymała mnie amfeta­mina, że latałem od kolego do kolegi, aby ktoś tylko ze mną pogadał. Gdy amfetamina mnie puściła tak naprawdę podwoiła moje bule i cierpienia, zaczął mnie boleć kolana, łokcie, cały drżałem.  W głębi duszy chcia­łem żeby moje cierpienia się skończyły, wstydziłem się ko­gokolwiek poprosić o pomoc.

Moja mama wtedy nie wie­działa, że coś jest nie tak ze mną, że mam problemy z nar­kotykami. Jedynym sposobem na moje cierpienia była heroina, po której pojechałem i zaspo­koiłem głód. W pewnym mo­mencie mojego ćpania, moja mama zorientowała się, że dzieje się ze mną coś niedo­brego. Widziała, że w oczach chudnę, że straciłem pracę, a lu­dzie zaczepiają ją, że widzieli jej syna jak kradnie po sklepach.

Po wielu namowach mamy posta­nowiliśmy, że mama załatwi mi detoks. Wcale nie byłem tak bardzo przekonany do tego, ale lekarz, który przyjeżdżał oma­wiać szczegóły zapewniał, że wszystko będzie w porządku. Po odtruciu czułem się strasznie wyczerpany fizycznie, mój or­ganizm domagał się witamin i jedzenia. Udało mi się nie brać około 6 m-cy. Wszystk9 było ładnie pięknie do momentu, kiedy pokłóciłem się z żoną. Nie umiałem poradzić sobie ze zło­ścią, która we mnie tkwiła, w odpowiedni sposób, tylko posta­nowiłem uśmierzyć złość nar­kotyka
mi. Traf był taki, że spo­tkałem na klatce kolegę, który brał narkotyki. Wziąłem i złość, którą przelewałem również na rodzinę odeszła.

To był błąd, który będę pamiętał do końca życia. Tak naprawdę od tego momentu wszystko się zaczęło. Już więcej nie udało mi się prze­rwać nałogu do momentu mo­jego aresztowania. Od roku 98 do 05 moje życie polegało na ciągłym bieganiu za narkoty­kami. Ćpając nie zdawałem so­bie sprawy, że obszary mojego życia takie jak rodzina, praca, zainteresowania, powoli prze­stają mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Człowiek, który bie­rze narkotyki nie jest w stanie kontrolować swojego życia i wychowywać dzieci czy też opiekować się rodziną. Moja ro­dzina chciała dla mnie jak najle­piej, ale ja wybrałem drogę, która prowadzi wprost do śmierci.

Matka widząc, że za­cząłem ćpać od nowa powie­działa żebym więcej jej o pomoc nie prosił i wyrzuciła mnie z domu. Zacząłem kraść żeby mieć pieniądze na narkotyki, włóczyć się po kolegach i no­cowałem gdzie popadnie, po dłuższym czasie, miałem wszystkiego dosyć. Modliłem się do Boga o pomoc żeby już wszystko było w porządku, aby rodzina mnie przyjęła i poko­chała na nowo, przebaczyła, płakałem jak małe dziecko, wo­łając modlitwą do Boga o pomoc.

Moje myślenie było takie, że mówiłem, niech się dzieje, co chce, ja mam wszystkiego do­syć, każdy mnie odrzuca, nikt mnie nie chce i tak nie mam nic do stracenia. Nie wystraszyło mnie nawet to, że któregoś dnia idąc do dealera, przez około jed­nej minuty nie mogłem złapać powietrza, dusiłem się, ale wszystko na całe szczęście mi­nęło. Zażywając kolejną działkę heroiny szybko zapomniałem o całym zajściu, wmawiałem so­bie, że to nic poważnego i nawet nie poszedłem do lekarza. Ni­komu o tym nie mówiłem tylko tłumiłem to w sobie. Któregoś dnia miałem podobną sytuację, którą będę pamiętał do końca życia. Przez pewien czas nie było w mieście towaru, był tylko słaby, musiałem zażywać bardzo duże ilości narkotyków, aby za­łagodzić ból. Pewnego dnia ja­dąc po kolejną działkę heroiny, dealer nic mi nie powiedział, że ma już mocniejszy towar. Po za­życiu tego towaru pamiętam tylko, że byłem reanimowany w karetce. Nie mogłem nic mówić ani się ruszać sprawiało mi to straszną trudność. Gdy ockną­łem się w szpitalu, dowiedzia­łem się, że miałem zapaść, le­karz mówił mi, że mam szczę­ście, że ktoś zadzwonił po ka­retkę, bo brakowało kilka minut abym nie żył.

Leżąc w szpitalu podłączony do monitora, wiele razy byłem pytany przez perso­nel czy warto było brać narko­tyki. Ja opowiadałem i o swoim życiu, siedziały i kręciły tylko głowami, mówiły, że jest im mnie żal i jak chcę to mi po­mogą. Chodziły przy mnie jak przy małym dziecku. Ja im przytakiwałem, że zgodzę się na ich pomoc. Na drugi dzień jak organizm domagał się narkoty­ków, nie zastanawiając się po­prosiłem żeby ordynator wypisał mnie ze szpitala, bo nie chcę już dłużej leżeć w szpitalu. Pielę­gniarki dziwiły się, co ja wyra­biam. Chciały przemówić mi do rozsądku, ale mną kierowało pragnienie zażycia kolejnej działki. Miałem jeszcze pienią­dze z kradzieży i prosto ze szpi­tala wsiadłem do autobusu i po­jechałem do dealera. Po drodze umawiając się z nim spotkałem, pseudo kolegów, którzy pokle­pywali mnie po plecach mówiąc, jaki to ja nie jestem, że jeszcze nie odżyłem po szpitalu a już na nowo ćpam.

Mijały dni, mie­siące, lata… Nie zależało mi, co się ze mną dzieje i co będzie dalej jak nie przestanę ćpać, ale miałem wszystkiego dosyć. Na głodzie narkotykowym wystę­powały u mnie uczucia, obawy, lęku i złości, ale tylko przed tym czy dziś zarobię, aby nie dopadł mnie głód i czy przeżyję kolejne dni. Pewnego dnia odechciało mi się żyć, myślałem o próbie przedawkowania. Twierdziłem, że w ten sposób nie będę się musiał martwić o dalsze moje życie.

Całe szczęście, że pew­nego dnia na kradzieży złapała mnie ochrona, byłem już wtedy poszukiwany i wiem, że to ura­towało mi życie. Gdybym nie trafił do więzienia, moje życie pewnie zakończyłoby się, znale­ziono by mnie gdzieś na mieście zaćpanego.

Siedzę już 3,5 i gdy patrzę na to wszystko z takiego dystansu, nie mogę uwierzyć, że prowadziłem taki życie. Żałuję, że prowadziłem takie życie i tych zmarnowanych lat. Zamiast ćpać, powinienem być przy swojej rodzinie, opiekować się nimi. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, co zaprzepaściłem i ile krzywd wyrządziłem swoim bli­skim. Zniszczyłem życie swoje i ich w każdym niemal obszarze, do którego kiedyś przywiązy­wałem wagę. Moje relacje z ro­dziną ograniczyłem się do tego stopnia, że nikt ze starych zna­jomych ani rodziny nie chciał ze mną rozmawiać ani mieć do czynienia. Po roku, mama za­częła się do mnie odzywać i pomagać mi, nie chciała zbytnio ze mną rozmawiać, na widze­niach słyszałem z ust mamy, co ty zrobiłeś ze sobą i z nami, że mają przeze mnie tyle proble­mów. Moja mama miała łzy w oczach mówiąc: wiesz synu jak ja się martwiłam o ciebie, że nie mogła spać po nocach myśląc, że nie żyję, ja siedziałem ze spuszczoną głową i słuchałem mamy, przepraszając ją i obie­cując, że to wszystko już się nie powtórzy.

Moja mama widząc, że coś ze swoim życiem robię dała mi jakąś szansę. Zaczęła przywozić mi na widzenia mo­jego syna, moja była żona daje syna na widzenia z wielką nie­ufnością. Widuję się z synem na widzeniach, z czego jestem bar­dzo zadowolony, choć jest mi bardzo ciężko z nim rozmawiać, ma przecież 7 lat i wie, że jego ojciec siedzi. Mam bardzo duże poczucie winy z tego powodu, że zostawiłem ich dla narkoty­ków, które były silniejsze ode mnie. Nie ma takiego momentu żebym o nich nie myślał, modlę się do Boga o ich zdrowie, aby nigdy nie przydarzyły im się taki rzeczy jak mi się przydarzały i wyczekuję chwili spotkania z synem. Jestem bardzo spra­gniony życia rodzinnego, opie­kowania się nimi, przebywając na oddziale terapeutycznym na­uczyłem się jak powinno wyglą­dać moje życie w przyszłości bym znowu nie popadł w nałóg. Teraz nie wstydzę się poprosić kogoś o pomoc, nie jest to dla mnie wstydem jak kiedyś my­ślałem.

Komentarze

Wybacz, komentowanie tymczasowo zabronione.